Glutenvrije speculaasjes

Tot mijn teleurstelling waren alle glutenvrije sinterklaasproducten van de bakkerij op, van de week bij de lokale AH-winkel. Met name de speculaasbrokken vond ik erg lekker en nu wordt het weer een jaartje wachten. Hoewel ... de bakmix voor kruidnoten en speculaas was er nog wel. Het bleek een recht-toe-recht-aan mengsel te zijn, waarbij je alleen de gebruiksaanwijzing hoeft te volgen om een goed resultaat te krijgen. Zonder noemenswaardige hindernissen bakte ik 24 lekkere speculaasjes. Wat wel handig is om te weten is dat de koekjes als ze net uit de oven komen nog slap zijn, zoals wel vaker het geval is met koekjes. Binnen een paar minuten worden het stevige baksels.

Residenzschloss Dresden

Op de terugweg bracht ik 24 uur door in Dresden. Natuurlijk veel te weinig tijd om "alles" te zien. Ik moest kiezen en daarbij werd ik geholpen door de beschikbaarheid van toegangskaartjes en de diverse openingstijden. Mijn keus viel op een deel van het Residenzschloss, het paleis van de keurvorsten en koningen van Saksen.

Vandaag laat ik alleen het een en ander van het imposante gebouw zien. Er is heel veel te zien, maar het gebouw op zich is al zeer indrukwekkend.

Op de eerste twee foto's zie je de twee binnenplaatsen, de derde foto toont de kapel waarvan de restauratie net voltooid is. Daar mocht je overigens niet in.

De ontvangstkamer met een enorme troon middenachter trok veel belangstelling. Eigenlijk zijn er een paar van dergelijke ruimtes, want er is ook een eerste en tweede "Vorkammer" en een praalslaapkamer. Het woord "kamer" zet je misschien op het verkeerde been, het zijn flinke zalen.

Veel rustiger was het in de kleine balzaal. Logisch want het paleis is een wirwar van zalen, hoekkamertjes, grotere en kleinere kamers. Ik heb heel wat meters afgelegd in een poging om zoveel mogelijk te zien.

De zoektocht naar de kleine balzaal bleek lonend te zijn. Het is letterlijk een schitterende ruimte van ongeveer tien bij twaalf meter. Bij zoveel pracht en praal vraag je je natuurlijk wel af hoe dit allemaal bekostigd werd door de vorsten en welke prijs het volk hiervoor betaalde. Tegelijkertijd kun je de geschiedenis niet terugdraaien en is het mooi dat een heleboel mensen er vandaag de dag van kunnen genieten.

En verder in Praag ...

Er valt werkelijk van alles te zien in Praag, ik ben ervan overtuigd dat ik nog niet een kwart gezien heb. Mijn verblijf duurde dan ook slechts twee hele dagen en een beetje.

De decoratie van best veel huizen spreekt zeer tot mijn verbeelding.

Dit huis bijvoorbeeld is net een geometrisch borduurpatroon.

Misschien moet je wat verder inzoomen, maar het hoofdpostkantoor van Praag is ook zeer eigen.

De Jeruzalemsynagoge ligt buiten de Joodse wijk en was zeer rustig op het moment dat ik daar op bezoek was, eind oktober. Bij ons was het nog herfstvakantie, dus daar lag het niet aan.

De synagoge is gedecoreerd in Moorse stijl, die me zeer aanspreekt.

Het oorspronkelijke gebouw is van het begin van de 20e eeuw. De restauratie is na de Fluwelen Revolutie van 1989 begonnen.

Het is dan ook in piekfijne staat.

Ik kan gewoon niet kiezen tussen mijn foto's, vandaar dat ik er vandaag een heleboel laat zien.

Hiermee sluit ik het Praagse deel van mijn reisverslag af, na nog iets gezegd te hebben over een verblijf in Praag voor een coeliakiepatiënt. Dat is namelijk heel goed te doen. In supermarkten vond ik de nodige producten en via Find me gluten free zijn de nodige eetgelegenheden te vinden. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat Babiccina Spiz een goede bakkerij is.

Nationaal Museum Praag

Op vijf minuten wandelen van mijn studio was het Nationaal Museum van Praag. Omdat het zo dichtbij was, besloot ik er te gaan kijken. Daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen. Het is een prachtig gebouw om te beginnen. Op de trappen spotte ik twee bruidsparen die hun trouwrapportage in het museum maakten.

Ook verder is het museum heel erg de moeite waard, als je geïnteresseerd bent zou ik zeker het Engelstalige deel van hun site bezoeken. Sowieso waren alle bordjes zowel in het Tsjechisch als in het Engels, dus het was goed te volgen allemaal.

Ik viel met mijn neus in de boter, want er was een bijzondere tentoonstelling met Chinese schatten genaamd 100 treasures, 100 stories.

Ook was er een tentoonstelling over Smetana, de Tsjechische componist van de bekende symfonische gedichten Ma Vlast. Vrijwel iedereen kent het tweede deel, dat in Nederland de Moldau wordt genoemd. Tentoonstellingen over componisten zijn een beetje lastig, omdat het mij niet zoveel zegt om de speelkaarten van Smetana te zien bijvoorbeeld. Die zijn wel te zien op de tentoonstelling, maar gelukkig waren de symfonische gedichten te horen in gedeeltes mét het bijbehorende landschap waarop het geïnspireerd was. Overigens staat in de partituur van Ma Vlast op een bepaalde pagina: nu ben ik volledig doof. Smetana werd dus net als Beethoven compleet doof en beiden componeerden gewoon verder.

De natuurhistorische afdeling heb ik niet zo uitgebreid bezocht, maar is ook mooi. En er is natuurlijk nog veel meer te zien. Dus als je in Praag bent en van musea houdt, zou ik dit museum zeker niet overslaan.

Het hart van de woestijn

Regelmatig zet ik een boek in een kastje aan de openbare weg. Bij ons in de buurt zijn er verschillende en dan is er nog de Boekwissel op het station. Mijn opruimproject waarbij ik elke dag één boek wil weggeven, loopt nog steeds. Het is ook goed zichtbaar in mijn boekenkasten, hoewel ik nog steeds veel boeken heb.

Soms kijk ik ook naar de boeken die in zo'n bibliotheekje staan en daar door anderen zijn neergezet. De titel Het hart van de woestijn trok mijn aandacht en na de achterflap te hebben gelezen, heb ik het meegenomen. Het is de waargebeurde geschiedenis van een jonge vrouw die 40 dagen in haar eentje in de woestijn besluit door te brengen. Eigenlijk omdat ze te weinig grip op haar eigen leven heeft. Natuurlijk wordt ze behoorlijk geconfronteerd met zichzelf in de woestijn en het is een keiharde struggle om de fysieke uitdagingen te overleven. Ze krijgt overigens wel een beetje hulp, anders had ze deze uitdaging niet overleefd. Misschien juist omdat haar belevenissen en radicale beslissingen zo ver van mij af staan, vond ik het boeiend om te lezen.

Ik ga het boek overigens wel weer terugzetten in het ruilkastje, het is niet de bedoeling om mijn boekenbezit weer uit te laten dijen.

Oude Stadsplein

Gisteren schreef ik al dat het Oude Stadsplein in Praag een toeristische plek is. Wel begrijpelijk overigens, de gebouwen die rond het plein staan zijn mooi om te zien.

Er zijn aardig wat cafés en restaurants, er zijn een paar winkels en er is een hotel. Misschien zijn er ook nog een paar huizen met een andere functie.

Ook hier heb ik trouwens geprobeerd om de toevallige voorbijgangers niet vast te leggen, maar dat was behoorlijk hopeloos.

Aan het plein liggen verder nog twee kerken, de Sint Nicolaaskerk en de Tynkerk. Hier zie je het exterieur van de Sint Nicolaaskerk, waarvan je de binnenkant niet mocht fotograferen

De Tynkerk was 's ochtends van 10 tot 12 uur open en 's middags vanaf 15.00 uur. De kerk werd in de middag niet echt op tijd geopend door de koster en ik had inmiddels razende honger, daar ik niet geluncht had. Inmiddels viel er ook een druilerige regen. Na een snelle blik op het interieur, heb ik dan ook snel Pizza Bertoldi opgezocht in een straatje in de buurt van de Tynkerk. Daar heb ik een heerlijke glutenvrije pizza genuttigd.

Astronomische klok

Staroměstskě námĕstí oftewel het Oude Stadsplein in Praag heb ik natuurlijk ook bezocht. Mooi om te bekijken én erg toeristisch.

Om tien uur 's ochtends stond ik te wachten bij de Astronomische Klok tot de apostelen tevoorschijn zouden komen, samen met vele honderden anderen. Iedereen stond te kijken naar de klok en dat was een uitgelezen mogelijkheid voor een zakkenroller om zijn slag te slaan. Toevallig zag ik het. Het is heel bijzonder dat de astronomische klok al sinds 1410 het Oude Stadsraadhuis siert.

Gezien de mensenmassa's die zich verzamelen op het hele uur zou je ook kunnen overwegen om een filmpje op internet te bekijken van de bewegende apostelen en het uurwerk goed te bekijken op een ander moment. Op de tegenoverliggende horecagelegenheid wordt trouwens zo'n filmpje geprojecteerd achter de ramen.

Eigenlijk werd ik me daar bewust van omdat een klas Tsjechische kleuters door hun leerkracht daarop werd geattendeerd. Het uurwerk had het hele uur geslagen en de apostelen waren een minuut lang tevoorschijn gekomen, maar de kinderen hadden uiteraard vrijwel niets gezien door hun lichaamslengte. De leerkracht bleef echter staan met de kinderen nadat iedereen zich weer verspreid had en wees de kleuters op de gevel met de projectie. Heen en weer kijkend tussen de bewegende beelden en de klok, konden ze zich een goede voorstelling maken van het gebeuren dat ze grotendeels gemist hadden. Ik keek mee.

Bořek Šípek

In de Praagse burcht is een postkantoor. Daar kocht ik een paar postzegels, meer specifiek deze postzegels waarvan je hierboven er eentje ziet afgebeeld. Heel erg leuk dat het postzegels betrof met een object van Bořek Šípek, die ik persoonlijk gekend heb. Nou ja, gekend ... Ik kende zijn naam en zijn gezicht en heb hem een paar keer gezien.

Dat zit zo: ik heb 34 jaar gewerkt op een Amsterdamse basisschool als muziekdocent en de twee zoons van Bořek Šípek zaten bij ons op school. Ooit maakte hij een mooie kalender ten behoeve van een actie voor een goed doel op school. Ik heb de kalender gehad en aan het eind van het jaar weggegooid. Jammer! Šípek is overigens weer naar Praag vertrokken en zijn zoons ook. In Tsjechië en ook internationaal is hij beroemd als architect en glaskunstenaar. Onder Vaclav Havel was Šípek belast met de restauratie van de Burcht. Hij is overleden in 2016.

Van zijn hand is bijvoorbeeld ook in Maastricht de Doorgang naar de Wijsheid bij de ingang van de universiteitsbibliotheek.

De Praagse burcht

De burcht van Praag is een complex dat boven de stad uittorent. Het was een niet zo heldere dag, maar het uitzicht was evengoed de moeite waard.

De Vituskerk was het eerste gebouw binnen het burchtcomplex dat ik bezocht. Samen met honderden of misschien wel duizenden anderen overigens. Het is een mooie en tegelijkertijd hele toeristische plek.

Het kostte wat moeite, maar het is me gelukt om een soort "overview" van het interieur te maken waarop geen toevallige voorbijgangers zijn vastgelegd.

Achterom kijkend zag ik het orgel en een imposant balkon.

Het was nogal duister én er liepen hordes mensen, die ik uiteraard niet zonder dat ze dat wisten wilde fotograferen. Veel heb ik dus niet vastgelegd.

De heel rijk beschilderde kapel van de heilige koning Wencesclaus wil ik jullie echter niet onthouden, ook al zijn de foto's niet optimaal.

Op het dak

Morgen zal ik verder vertellen over de Praagse burcht. Vandaag slechts één detail, waar mijn oog toevallig op viel. Zie je tussen de schijnwerpers op het dak die man staan? Hoog boven het gekrioel van alle toeristen stond hij daar in zijn eentje de lampen af te stellen.